Dictionary

ἀνάγκη, παρὰ τὸ ἄγω ἄγη καὶ ἀνάγκη, ἐπειδὴ τὸ ταῖς ἀγκάλαις κρατούμενον κατὰ δύναμιν ἀφυκτότερον κρατεῖται, ἢ παρὰ τὸ ἄκος, ὃ σημαίνει τὴν θεραπείαν, πρὸς ἣν ἄκος οὐκ ἔστιν εὑρεῖν

Ἀμπλάκημα· ἔστι βάλλω καὶ κατὰ συγκοπὴν βλῶ, καὶ ἐξ αὐτοῦ μετὰ τοῦ στερητικοῦ α καὶ πλεονασμῷ τοῦ μ [ἀμβλύ, τὸ μὴ ὂν ὀξύ, ἤγουν τὸ μὴ βάλλον] γίνεται ἀμβλῶ, ἀμβλήσω, ἤμβληκα, ἤμβλημαι, ἄμβλημαι καὶ κατὰ πλεονασμὸν τοῦ α καὶ τοῦ κ ἀμπλάκημα τροπῇ τοῦ β εἰς π, ἤγουν ἀποτυχία τῶν ἀγαθῶν ἔργων, ὅ ἐστιν ἁμαρτία

Ὄμβρος, παρὰ τὸ βάρος, καὶ μετὰ τοῦ ἐπιτατικοῦ α ἄβαρος ὁ πάνυ βαρύς, καὶ τροπῇ τοῦ α εἰς ο ὄβαρος, καὶ ἐκβολῇ τοῦ α, καὶ πλεονασμῷ τοῦ μ ὄμβρος· ἐτυμολογεῖται παρὰ τὸ ὁμοῦ ῥεῖν

Ἀγανοὶ μὲν λόγοι οἱ προσηνεῖς παρὰ τὸ α ἐπιτατικὸν καὶ τὸ γάνυσθαι, οἷς τις ἄγαν γάνυται ἤγουν χαίρει· […] ἐν δὲ ῥητορικῷ Λεξικῷ γράφεται ταῦτα· Ἀγανόν τὸ καλὸν καὶ ἡδὺ καὶ προσηνές· ποτὲ δὲ καὶ κατὰ ἀντίφρασιν τὸ χαλεπόν

ὅτι ἀγὼν καὶ ἀγωνία ὁ τόπος λέγεται διὰ τὸ κυκλοτερές, παρὰ τὸ μὴ ἔχειν γωνίαν, ἧς εἰς τύπον καὶ στέφανοι κυκλοτερεῖς τοῖς νικῶσιν ἐπετίθεντο

Ἄεθλον· ἀπὸ τοῦ ἐθέλω, ἐθέλον τι· ἔστι μετὰ τοῦ ἐπιτατικοῦ α ἀέθελον, [τὸ πάνυ θελητόν], καὶ συγκοπῇ ἄεθλον καὶ κράσει τοῦ αε ἆθλον, καὶ ἆθλος τὸ ἀρσενικόν

Ἄελλα, ἡ ἄγαν εἰλοῦσα. ἢ παρὰ τὸ ἄω τὸ πνέω· ἀφ’ οὗ τὸ ἄημι καὶ μετοχικὸν ἀέντες, ἀέσω, οὖν ἄελα, καὶ πλεονασμῷ τοῦ λ, ἄελλα

καὶ ἥ γε “ἀνία” τὸ ἐμποδίζον τοῦ ἰέναι

ἐσθλοῦ πατρὸς παῖ, καὐτὸς ὢν νέος ποτὲ / γλῶσσαν μὲν ἀργόν, χεῖρα δ’ εἶχον ἐργάτιν

Ἄχος, παρὰ τὸ μὴ διαχεῖσθαι, ἀλλὰ συνέχεσθαι τὴν ψυχὴν ἐν τῇ λύπῃ· ὅθεν τὸ χαίρειν εἴρηται, παρὰ τὸ διαχεῖσθαι ὑπὸ τῆς χαρᾶς. ἢ ὃ μὴ ἐθέλει τις ἔχειν. ἔχει αὐτὸς ἄχος

Ἀσκός, παρὰ τὸ σχῶ, τὸ κρατῶ, σχος, καὶ μετὰ τοῦ στερητικοῦ ἀ ἀσκὸς, τροπῇ τοῦ δασέος εἰς ψιλόν.

Ἀσχάλλων (Eur. Or. 785)· ἀδημονῶν, λυπούμενος, χαλεπαίνων, ἢ ἀγανακτῶν· παρὰ τὸ ἄχω, ἀφ’ οὗ ἄχομαι, οἷον σ 256· ‘νῦν δ’ ἄχομαι· τόσα γάρ μοι ἐπέσευεν κακά <δαίμων>’, γίνεται ἀχάλλω, ὥσπερ ἄγω ἀγάλλω, εἴδω εἰδάλλω καὶ ἰνδάλλω, καὶ πλεονασμῷ τοῦ σ ἀσχάλλω· ἐκ δὲ τοῦ ἀσχάλλω γίνεται περισπώμενον ῥῆμα ἀσχαλῶ, τὸ τρίτον πρόσωπον ἀσχαλᾷ, καὶ πλεονασμῷ τοῦ α ἀσχαλάᾳ, ὡς παρ’ Ὁμήρῳ Β 292–293· ‘καὶ γάρ τίς θ’ ἕνα μῆνα μένων ἀπὸ ἧς ἀλόχοιο | ἀσχαλάᾳ’. ἢ παρὰ τὸ σχῶ σχάλλω καὶ ἀσχάλλω, ὃ ἐπέχειν οὐ δυνάμεθα. οὕτως Χρύσιππος (fr. novum) 

Ἄχνη, τὸ λεπτότατον τῶν ἀχύρων, ὧν οὐκ ἄν τις ἔχεσθαι δύναται διὰ τὴν σμικρότητα

(Lentz) πρόσκειται «μετὰ προθέσεως» διὰ τὸ ἄζω τὸ ξηραίνω. τοῦτο γὰρ ἀπὸ τοῦ α στερητικοῦ μορίου καὶ τοῦ ζῶ

Ἀηδών· διὰ τὸ ἀεὶ ᾄδειν ἐν θέρει καὶ ἐν χειμῶνι· ἢ παρὰ τὸ ἀείδω ἀηδών κατὰ διάλεκτον Αἰολέων· ἢ διὰ τὸ ἡδυτάτως λαλεῖν

Ἠθεῖε. προφώνημα νέου πρὸς πρεσβύτερον. ἢ ἠθεῖος ὁ πάππος. παρὰ τὸ θεὸς θέϊος, κατὰ συναίρεσιν θεῖος, κατ’ ἐπέκτασιν ἠθεῖος, ὡς βαιὸν ἠβαιὸν, μύει ἠμύει. ἢ παρὰ τὸ ἔθος ἐθεῖος, καὶ ἠθεῖος κατ’ ἔκτασιν. ἢ ἠθεῖος ὁ ἄγαν θεῖος καὶ θαυμαστός

ἀνία: ἡ λύπη· οἱονεὶ ἡ ἄνευ τοῦ ἰαίνειν οὖσα, ἡ μὴ ἰαίνουσα. Ἡρωδιανὸς δὲ (2, 289, 21) ἡ ἄνευ ἰάσεως

ἀνία: ἡ λύπη· οἱονεὶ ἡ ἄνευ τοῦ ἰαίνειν οὖσα, ἡ μὴ ἰαίνουσα. Ἡρωδιανὸς δὲ (2, 289, 21) ἡ ἄνευ ἰάσεως

Αἶψα· ταχέως· εἴρηται κατὰ στέρησιν τοῦ ἶψαι, ὃ σημαίνει τὸ βλάψαι, τὸ δὲ βλάψαι καὶ ἐμποδίζειν ἀνάγκη, τὸ δὲ ἀνεμπόδιστον ταχὺ γίνεται

Ἀστράγαλος (Soran. fr. 19 Scheele)· ἐπὶ τοῦ ποδός· παρὰ τὸ ἀστραβῆ καὶ ὀρθὴν φυλάσσειν τὴν βάσιν τοῦ ποδός. ἢ ὁ μὴ πρὸς τὸ μένειν καὶ ἑστάναι γεγονώς, ἀλλὰ πρὸς τὸ κινεῖσθαι ἀστάγαλός τις ὤν, καὶ πλεονασμῷ τοῦ ρ ἀστράγαλος. ἐπὶ δὲ τῶν ἄλλων ὀστέων, οἷον τῶν νωτιαίων, παρὰ τὸ ἐμπεπάρθαι καὶ μὴ στρέφεσθαι μηδὲ κινεῖσθαι, κατὰ στέρησιν τοῦ α