Dictionary

Ἀρετή· παρὰ τὸ ἐρῶ, τὸ ἐπιθυμῶ, ἐρατή, καὶ κατὰ μετάθεσιν τῶν στοιχείων ἀρετή, ἡ ἐπέραστος κτῆσις, ἣν αἱροῦνται πάντες· ἢ παρὰ τὸ ἀρῶ ἀρέσω ἀρεστή καὶ ἀρετή, ἡ πᾶσιν ἀρέσκουσα. λέγεται καὶ ἀρετὴ ἡ κατὰ πόλεμον δύναμις, παρὰ τὸν ἄρην

Ἄριστον Ω 124· ἐπὶ τῆς εὐωχίας, ἀόριστόν τι ὄν, ἀόριστον γάρ ἐστι κατὰ καιρόν· ἐντεῦθεν οὖν ἔχει τὸ α μακρόν. ἢ παρὰ τὸν Ἄρεα· τοῖς γὰρ εἰς Ἄρεα προσιοῦσι παρασκευάζεται, ὡς καὶ τὸ δεῖπνον

Ἀργαλέος· χαλεπός· οἶμαι παρὰ τὸν Ἄρην, τὸν πόλεμον, ἀραλέος καὶ πλεονασμῷ τοῦ γ ἀργαλέος. ἢ παρὰ τὸ ἄλγος, ὁ λύπας καὶ κακὰ ἐμποιῶν 

ἀρητῆρα: Ἰωνικὸν τροπῇ τοῦ α εἰς η· ἀρατήρ παρὰ τὸ ἀρῶ ἀρᾷς ἀράσω, ἀρατήρ καὶ ἀρητήρ. τὸ δὲ ἀρῶ παρὰ τὸ ἀρά· | τοῦτο παρὰ τὸ αἴρω, τὸ κουφίζω, <...> τὸ εἰς ὕψος αἴρειν τὰς χεῖρας. λέγεται δὲ καὶ ἀρά ἡ εὐχὴ καὶ ἡ κατάρα, ἴσως ἀπὸ τοῦ Ἄρεος, βλαπτικοῦ ὄντος

Ὠρίωνος Ἀροῦν· παρὰ τὸν Ἄρεα, ὅτι σιδήρῳ τέμνεται ἡ γῆ

Ἀγρός, παρὰ τὸ ἀρῶ τὸ ἀροτριῶ, ἀρὸς καὶ ἀγρὸς, ἢ παρὰ τὸ ἄρην, ὃ σημαίνει τὸν σίδηρον, ὁ τῷ σιδήρῳ τεμνόμενος

Ἰστέον δ’ ὅτι τρισὶ τροφαῖς ἐχρῶντο οἱ παλαιοί. ὧν τὸ πρῶτον, ἐκαλεῖτο ἄριστον, γινόμενον πάνυ πρωῒ ἅμ’ ἠοῖ φαινομένῃφι, ἄρεος ἱσταμένου. ὡς καὶ ἡ τοῦ ὀνόματος ἐτυμολογία δηλοῖ. εἶτα, τὸ δεῖπνον μεθ’ ὃ ἔδει πονεῖν, ὃ καὶ ἄριστον φασί τινες. τρίτον δὲ, δόρπος. ἐναντίον ἀρίστῳ. ἡνίκα δόρυ παύεται. ὅπερ ἡμεῖς παρὰ τὸ δεῖν τότε ὕπνου, δεῖπνον καλοῦμεν

Πόθεν ἄρθρον; Ἀπὸ τοῦ ἄρω, ὃ δηλοῖ τὸ ἁρμόζω, ἁρμόζεται γὰρ τοῖς πτωτικοῖς ὀνόμασι, μετοχαῖς τε καὶ ἀντωνυμίαις καὶ οὐδέποτε χωρὶς αὐτῶν εὑρίσκεται. —Ἄλλως. Πόθεν ἄρθρον; Ἀπὸ τοῦ διαρθροῦν ἀναφορικῶς τὴν προϋποκειμένην γνῶσιν, προτασσόμενον καὶ ὑποτασσόμενον· καὶ ἔστι προτακτικὸν μὲν ὁ, ὑποτακτικὸν δὲ ὅς. —Πόθεν ἐτυμολογεῖται ἄρθρον; Ἀπὸ τοῦ συναρτᾶσθαι τοῖς ὀνόμασι καὶ ταῖς πτώσεσι καὶ μηδέποτε δίχα αὐτῶν εὑρίσκεσθαι.

Ἄριστον: περὶ ὥραν γʹ· παρὰ τὸ εἰς ἀριστείαν προέρχεσθαι. ζήτει ἐν τῷ δεῖπνον

Ἀργός Α 50· ὁ ταχύς· ἔστι δὲ παρὰ τὸ ἀρκῶ ἀρκός καὶ ἀργός, ὁ ἐπαρκεῖν τοῖς ποσὶ δυνάμενος, καὶ γὰρ ποδάρκεις τοὺς ταχεῖς λέγουσιν· καταχρηστικῶς δὲ καὶ ἐπὶ τοῦ λευκοῦ λαμβάνεται, καὶ γὰρ οἱ ποιηταὶ τὰ λαμπρὰ καὶ λευκὰ πάντα οὕτως καλοῦσι· παρὰ τὸ τάχιον τοὺς ὁρῶντας † ὁρᾶσθαι ποιεῖν.  (NB: the scholion to Oppian, Hal. 1.23 has παρὰ τὸ τάχιον τοὺς ὁρῶντας ὁρέγεσθαι ποιεῖν, which is better)

Ἄρκτος· τὸ ζῷον· εἴρηται παρὰ τὸ ἀρκῶ, ὅπερ καὶ ἐπαρκῶ λέγεται, ἄρκος, καὶ πλεονασμῷ τοῦ τ ἄρκτος, τὸ ἐπαρκοῦν ἑαυτῷ ζῷον. φασὶ <γὰρ> αὐτὸ διαζῆν τὸν χειμῶνα ἐκτὸς ἐπεισάκτου τροφῆς. οὕτως Κρατῖνος ἐν τῇ Ἐπιτομῇ τῶν Βασιλείδου Περὶ Ὁμηρικῆς λέξεως

⸤ὅρκια⸥ (Β 124): […]⸤Δασύνει⸥ ὁ Ἡρωδιανός (1, 545, 13). ἐκ τοῦ ὅρος· ἐξ αὐτοῦ ὅρκος· οἱ γὰρ ὀμνύοντες ὁρίζονται καὶ ὀ⸤μν⸥ύουσιν. ἢ παρὰ τὸ ἀρκῶ, τὸ βοηθῶ· ὥσπερ γὰρ βοηθήματι αὐτῷ ἐχρῶντο οἱ ἀδικούμενοι. ἢ παρὰ τὸ εἴργω, τὸ κωλύω· ἐπισχετικὸν γά⸤ρ⸥ ἐστιν τῶν παραβῆναι βουλομένων.

Ἀναίνετο Σ 500· ‘ὁ δ’ ἀναίνετο μηδὲν ἑλέσθαι’, ἀπηρνεῖτο. ὥσπερ παρὰ τὸ λιπῶ λιπαίνω καὶ ὁρμῶ ὁρμαίνω, ὑφῶ ὑφαίνω, οὕτως καὶ παρὰ τὸ ἀρνῶ, ἐξ οὗ τὸ ἀρνοῦμαι, γίνεται ἀρναίνω· καὶ ἐνδείᾳ τοῦ ρ ἀναίνω ἀναίνομαι, ὡς σκηπτροῦχος σκηπτοῦχος. ἢ παρὰ τὸ ναί ἐπίρρημα ναίνω καὶ ἀναίνω· ἢ παρὰ τὸ αἰνῶ καὶ ἀναίνω, τὸ οὐκ ἐπαινῶ, οὐ συγκατατίθεμαι, πλεονασμῷ τοῦ ν. Μεθόδιος

ἄρουρα ἡ γῆ, ἀπὸ τοῦ ἀροῦσθαι

ἔγχος: ὄνομα ῥηματικὸν παρὰ τὸ ἔχω ἔχος καὶ ἔγχος πλεονασμῶ τοῦ γ. ἠρέμα οὖν παρετυμολογεῖ Ὅμηρος παρατιθεὶς τὸ ῥῆμα· ‘ἔγχος ἔχ’ ἑνδεκάπηχυ’ (Ζ 319, Θ 494). πλεονάζει δὲ τὸ γ, ὡς καὶ ἐν τῷ λόγχη (παρὰ τὸ λόχος λόχη καὶ λόγχη, ἡ εἰς λόχον ἐπιτήδειος) καὶ τῷ γλίχεσθαι (παρὰ τὸ λίαν ἔχεσθαι λίχεσθαι καὶ γλίχεσθαι) καὶ τῷ γλαμᾷς παρὰ Ἀττικοῖς, λημᾷς γάρ· […] καὶ τὸ ἔλεγχος, <τ>ὸ ἕλην ἐν ἑαυτῷ ἔχον καὶ λαμπρότητα τοῦ ψεύδους· καὶ τὸ ἀγρός· ἀρῶ γάρ, τὸ ἀροτριῶ, ἄρος <ἀγρός>· καὶ τὸ ὀργή, παρὰ γὰρ τὸ ὄρω ἐστί, τὸ σημαῖνον τὸ ὁρμῶ, ‘†τοῦ δ’ ὤρινέ τε θυμόν†’ (cf. Ξ 459 alibi), ‘ὄρινε δὲ κῆρ Ὀδυσῆος’ (ρ 216), ὀρή καὶ ὀργή

ἀνὴρ παρὰ τὸ ἀνύειν δύνασθαι γέγονε, γυνὴ δὲ παρὰ τὸ γεννᾶν, ἄρσην δὲ παρὰ τὸ ἀρόσαι

Καρπός: Παρὰ τὸ κάρφος, ὃ σημαίνει τὸν ξηρὸν, γίνεται καρφὸς, καὶ καρπὸς, παρὰ τὸ κεκάρφθαι, ὃ ἐστὶν ἐξηράνθαι. Ἢ παρὰ τὴν ἅρπην, τουτέστιν ὁ τῇ δρεπάνῃ συναγόμενος. Ἢ ἀπὸ τοῦ κείρω, τὸ κόπτω, ὁ παρακείμενος, κέκαρκα· ὁ παθητικὸς, κέκαρμαι· ἐξ αὐτοῦ καρπὸς, ὁ κοπτόμενος καὶ προσφερόμενος εἰς βρῶσιν. Πρὸς ἀντιδιαστολὴν δὲ ἐβαρύνθη τὸ Κάρπος κύριον ὄνομα. Σημαίνει δὲ δύο· κυρίως γὰρ καρπὸς λέγεται, ὁ πρὸς ἄμητον ἡτοιμασμένος ἄσταχυς· οὗτος γὰρ ἡνίκα λευκανθῇ καὶ ξηρανθῇ, ἕτοιμός ἐστι πρὸς θερισμόν. Σημαίνει καὶ τὸ κοῖλον τῆς χειρὸς, ὡς τὸ, ‘κύσε χεῖρ’ ἐπὶ καρπῷ’. Ἔνθεν καὶ ὁ τῆς χειρὸς ξηρὸς τόπος καὶ ἄσαρκος καρπὸς λέγεται.

Πόθεν ἄρθρον; Ἀπὸ τοῦ ἄρω, ὃ δηλοῖ τὸ ἁρμόζω, ἁρμόζεται γὰρ τοῖς πτωτικοῖς ὀνόμασι, μετοχαῖς τε καὶ ἀντωνυμίαις καὶ οὐδέποτε χωρὶς αὐτῶν εὑρίσκεται. —Ἄλλως. Πόθεν ἄρθρον; Ἀπὸ τοῦ διαρθροῦν ἀναφορικῶς τὴν προϋποκειμένην γνῶσιν, προτασσόμενον καὶ ὑποτασσόμενον· καὶ ἔστι προτακτικὸν μὲν ὁ, ὑποτακτικὸν δὲ ὅς. —Πόθεν ἐτυμολογεῖται ἄρθρον; Ἀπὸ τοῦ συναρτᾶσθαι τοῖς ὀνόμασι καὶ ταῖς πτώσεσι καὶ μηδέποτε δίχα αὐτῶν εὑρίσκεσθαι.

Ἀρά: Ἡ εὐχή· παρὰ τὸ αἴρειν τὰς χεῖρας εὐχομένους· ἢ παρὰ τὸ ἀρύειν, ὅπερ ἐπὶ τὸ ἐπικαλεῖσθαι ἔταττον, καὶ μάλιστα Συρακούσιοι, ‘Ἀρύετ’ ἂν φύζην’. Ἀντὶ τοῦ ἐπικαλεῖσθε καὶ ἐφέλκεσθε. Ἀρύω, ἀρά. Ἢ ἀπὸ τοῦ Ἄρεος, βλαπτικοῦ ὄντος, ἀρὰ ἡ βλάβη

Ἡρωδιανὸς δὲ λέγει ὅτι Χρύσιππος φησὶ παρὰ τὸ ἀσκεῖν τὸ σημαῖνον τὸ διδάσκειν τι· ἀσκῶ, διάσκω· καὶ ἐπενθέσει τοῦ δ διδάσκω