Διδάσκαλος· παρὰ τὸ διδόναι τὸ καλόν, ὁ διδοὺς καλόν· ἢ ὁ διδάσκων καλῶς

Ἀκριβής, τινὲς παρὰ τὸ ἄχρι καὶ βαιόν

ἀκριβής: διὰ τοῦ ι γράφεται. ὥσπερ ἀπὸ τοῦ Ἀφροδύτη γίνε
ται Ἀφροδίτη τροπῇ τοῦ υ εἰς ι, τὸν αὐτὸν τρόπον καὶ ἀπὸ τοῦ ἀκρυβής γίνεται ἀκριβής διὰ τοῦ ι. καὶ γὰρ τὸν ἀκριβῆ οὐδεὶς δύναται 
κρύψαι ἢ λαθεῖν τι.

Διδάσκαλός ἐστιν ὁ διδοὺς τὸ καλόν

Ἥρα δὲ ἐρατή τις, ὥσπερ οὖν καὶ λέγεται ὁ Ζεὺς αὐτῆς ἐρασθεὶς ἔχειν

διονομάζοντα τὸ μὲν πῦρ Ἀπόλλωνα καὶ Ἥλιον καὶ Ἥφαιστον, τὸ δὲ ὕδωρ Ποσειδῶνα καὶ Σκάμανδρον, τὴν δ’ αὖ σελήνην Ἄρτεμιν, τὸν ἀέρα δὲ Ἥραν καὶ τὰ λοιπά. […] οὗτος μὲν οὖν ‹ὁ› τρόπος ἀπολογίας ἀρχαῖος ὢν πάνυ καὶ ἀπὸ Θεαγένους τοῦ Ῥηγίνου, ὃς πρῶτος ἔγραψε περὶ Ὁμήρου, τοιοῦτός ἐστιν ἀπὸ τῆς λέξεως

κότος δὲ ὀργὴ παρατηροῦσα καιρὸν εἰς τιμωρίαν· εἴρηται δὲ […] παρὰ τὸ κεῖσθαι

ἔντεα δὲ ἀπὸ τοῦ ἐντὸς ἔχειν τὸν ἄνδρα

καὶ τὸ ἀναρριχᾶσθαι δὲ τοῖς Ἀττικοῖς παρὰ τὸ ἀράχνιόν ἐστι γενόμενον, ἀραχνιῶ, καὶ ἐν ὑπερθέσει τῶν στοιχείων ἀναρριχῶ τοῦ μὲν ν εἰς τὴν χώραν τοῦ ρ τεθέντος, τοῦ δὲ [ι] ἀμοιβαίως [καὶ τοῦ ρ] εἰς τὴν χώραν τοῦ ν, τοῦ δὲ χ πλησίον τοῦ ω. ταῦτα Ἡρωδιανὸς ἐν τῷ ‹ι›ϛ΄ τῆς καθόλου.

πίθηκος· παρὰ τὸν πιθήσω μέλλοντα, ὅπερ ἀπὸ τοῦ πιθῶ περισπωμένου γέγονεν· πείθει γὰρ ἡμᾶς τὸ ζῷον εἰδεχθὲς ὂν προσέχειν αὐτῷ