δύη

δύη κακοπάθεια· “ἦ γάρ με δύη ἔχει πολλή.” ὁ δὲ Ἀπίων κάκωσις, ἀπὸ τοῦ εἰσδύνειν τὰ κακά.

Δυηπαθείας <Agath. Hist. 3, 1>· <ib.> „ἄνευ πόνου καὶ δυηπαθείας“· κακοπαθείας, δυστυχίας· δύη γὰρ ἡ κακοπάθεια, λύη τις οὖσα, ἡ λύουσα τὰ μέλη. ὅθεν καὶ δοῦλος, ὁ δυστυχῶς καὶ κακῶς πάσχων, δύηλός τις ὤν.

Δύη: Ἡ κακοπάθεια· οἷον, ‘[ἦ γάρ με] δύη ἔχει ἤλιθα πολλή’. Ἀπὸ τοῦ δῶ, τὸ δεσμεύω· ὅθεν, ‘Συνδεῖτε ταχέως τουτονὶ τὸν κυνοκλόπον’. Οὗ παράγωγον, δέω· ἀφ’ οὗ, ‘Πῶς ἂν ἐγώ σε δέοιμι;’ Ὀδυσσείας θʹ, ἀντὶ τοῦ δεσμεύοιμι, κρατοῖμι· καὶ δεμὸς καὶ δεσμὸς, ὡς θέω, θεσμός. Ἀπὸ τοῦ δέω οὖν γίνεται δύω, ὡς ῥέω ῥύω ῥύσις, καὶ χέω χύω χύσις. Δύω οὖν δύη, ἡ συνδεδεμένη τῷ πάσχοντι· ἢ ᾗτινι συνδέδεταί τις δυστυχίᾳ κακοπαθῶν. Ἢ λύη τις οὖσα, ἡ λύουσα τὰ μέλη· ὅθεν καὶ δοῦλος ὁ δυστυχὴς καὶ κακῶς πάσχων, δύηλός τις ὤν.

τοιοῦτον γὰρ ἡ δύη, γινομένη κατὰ μὲν Πλούταρχον ἀπὸ τοῦ δύο ἀριθμοῦ, ἐπεὶ δυάζει π<ω>ς τὴν στοιχειακὴν καθ’ ὑγείαν ἑνότητα τὸ κακοπαθὲς καὶ διαλύει τὴν ἕνωσιν διὰ τῆς φθορᾶς, ἄλλως δὲ κοινῶς παρὰ τὸ δύω ῥῆμα· ἐξ οὗ καὶ ἡ ὀδύνη, δύη τις οὖσα φύσει καὶ αὐτὴ κατὰ τὸ ἀπλεόναστον, εἰ καὶ ἄλλως ἐκ τοῦ δύω κατὰ πλεονασμὸν γίνεται δύνη καὶ ὀδύνη ἡ κατὰ βάθος δύνουσα. [Stallbaum prints δυάζει, πῶς τὴν στοιχειακήν…]