λαός

λαός […] ἄλλοι δὲ παρὰ τοὺς λάας ὠνομάσθαι, ‘ΛΑΟΙ Δευκαλίωνος ὅσοι γενόμε<σ>θα’ Καλλίμαχος (fr. 496). Ἡσίοδος δὲ (fr. 234 M.—W.) παρὰ τὸ ἁλές, τὸ σημαῖνον τὸ ἀθροῦν, ἀλαός, λαός ἀφαιρέσει τοῦ α, ὡς καὶ παρὰ Ἀριστοφάνει· ‘σφοδελὸν ἐν χύτραισι μεγάλαις ἑψόμενον’ (fr. 693 K.—A.)

Γίνεται δὲ λαός, ὡς Χρύσιππος ὁ Στωϊκὸς ἐτυμολογεῖ (deest in Arnim,  S. V. F.), παρὰ τὸ λαλῶ λαλός καὶ λαός

Comm. Il. 1, 38: Ὅτι λαοὶ παρὰ τὸ λα ἐπιτατικὸν μόριον καὶ τὸ αὔω, τὸ φωνῶ· ἐξ ὧν λααυὸς καὶ κατὰ κρᾶσιν λαὸς ἐκπεσόντος τοῦ υ δι’ εὐφωνίαν· πολύφωνος γὰρ ὁ λαὸς καὶ ἀλαλητοῦ, ὅ ἐστι θορύβου, αἴτιος. καὶ οὕτω μὲν ἡ κοινὴ ἐτυμολογία. ἡ δὲ ἱστορία ἐκ τῶν λάων, ὅ ἐστι λίθων, παράγει τοὺς λαοὺς λέγουσα, ὅτι Κέκροψ πολυανθρωποῦσαν ἰδὼν τὴν Ἀττικὴν συγκαλεῖται τὸν ὄχλον καὶ παρασημαίνεται τὸν ἀριθμὸν λάεσσιν ἤτοι λίθοις ἑκάστου ἕνα ῥίψαντος κἀντεῦθεν ἐκεῖνοι λαοὶ ἐκλήθησαν καὶ ἀπ’ ἐκείνων μένει τὸ ὄνομα

Comm. Il. 2, 466: Ἐν δὲ τοῖς ῥηθεῖσι κεῖται καί τι καινότροπον σχῆμα σύνηθες Ὁμήρῳ τὸ «οἳ δὲ διακριθέντες, ὃ μὲν μετὰ λαὸν Ἀχαιῶν ἤϊεν, ὃ δ’ ἐς Τρώων ὅμαδον κίεν». Ἔνθα ταὐτὸν λαὸς παρὰ τὸ λίαν αὔειν καὶ ὅμαδος παρὰ τὴν ὁμοῦ αὐδήν. Σεμνοτέρα δὲ λέξις ὁ λαός ἤπερ ὁ ὅμαδος, διὸ λαὸν μὲν ἔφη ἐπὶ Ἀχαιῶν, ὅμαδον δὲ ἐπὶ τῶν βαρβάρων Τρώων.

ἤτοι γὰρ Λοκρὸς Λελέγων ἡγήσατο λαῶν,  / τοὺς ῥά ποτε Κρονίδης Ζεὺς ἄφθιτα μήδεα εἰδὼς  / λεκτοὺς ἐκ γαίης ΛΑΟΥΣ πόρε Δευκαλίωνι·