αἰνός

Ἰστέον δὲ ὅτι καθ’ Ἡρακλείδην διαλέκτου Ἰωνικῆς καὶ Αἰολικῆς ἐστι τὸ εὐράξ. Ἡ γὰρ τῶν Ἰώνων καὶ Αἰολέων, φησί, διάλεκτος τὰ πρῶτα σύμφωνα αἴρειν εἴωθεν, ἄν τε ἓν ᾖ, ἄν τε καὶ δύο τύχῃ, ἓν μὲν ὡς ἐπὶ τοῦ λαιψηρός αἰψηρός, πήγανον ἤγανον, δεινόν αἰνόν, δύο δὲ ὡς ἐπὶ τοῦ πλάνη. ἀπελθόντων γὰρ τῶν ἐξ ἀρχῆς δύο συμφώνων γίνεται ἄνη καὶ κατὰ ἀντίθεσιν τοῦ ν εἰς τὸ λ ἄλη. οὕτω δὲ καὶ ἐκ τοῦ πλανᾶ[σθαι, φησί, τὸ ἀλᾶσθαι, καὶ ἐκ τοῦ φθείρω δὲ ἀπελθόντων τῶν ἐν ἀρχῇ κειμένων δασέων τὸ ἔρρω φησὶ γίνεσθαι] καθ’ ὁμοιότητα τοῦ κείρω κέρρω Αἰολικοῦ. ὁμοίως οὖν καὶ ἐκ τοῦ πλευράξ ἀφῄρηνται τὰ κατάρχοντα δύο σύμφωνα, καὶ λέλειπται τὸ εὐράξ, ὃ κεῖται καὶ παρὰ Λυκόφρονι.

Δεινός. ὁ δέους ποιητικός. δέος δεεινὸς, καὶ κατὰ μετάθεσιν τοῦ ε εἰς α δαεινὸς, καὶ ἀποβολῇ τοῦ δ γίνεται αἰνός.

α<ἶ>νος καὶ αἰνός: προπερισπωμένως μὲν ὁ ἔπαινος· καὶ ἀπὸ τοῦ ῥήματος ἰαίνω, τὸ διαχέω, οἷον ‘ἰαίνετο δὲ φρένας’ (Ap. Rh. 3, 1019) καὶ «τοῖο δὲ θυμὸς | ἰάνθη’ (Ψ 597-98), ἴαινος, ὁ διαχέων τὴν ψυχήν, ἀφαιρέσει τοῦ ι αἶνος, ὡς ἰήϊος ἤϊος. ὀξυτόνως δὲ ὁ φοβερὸς ἢ πονηρὸς καὶ κακός, ἀφ’ οὗ καὶ τὸ ‘αἰνόθεν αἰνῶς’ (Η 97). γίνεται παρὰ τὸ δεινός ἀποβολῇ τοῦ δ καὶ τροπῇ τοῦ ε εἰς α. †ὁ δὲ Ὦρος λέγει† ὅτι παρὰ τὸ δάϊς, ὃ σημαίνει τὴν μάχην, δαϊνός καὶ ἀφαιρέσει τοῦ δ ἀϊνός καὶ αἰνός.

Ἐπαινὴ δὲ οὐ μόνον ἡ αἰνή, ὡς ἐρρέθη, ἀλλὰ καὶ ἡ αἰανὴ διὰ τὸ ἐν σκότῳ εἶναι.

Καὶ ἐπαινή. Ἐπίφοβος, δεινή. Αἰνὸν γὰρ, τὸ δεινόν. Ἢ, ἣν οὐκ ἄν τις ἐπαινέσειεν· Ἀντίφρασις, ὁ τρόπος. Ἢ, ὑπερβολικῶς, ἣν ἄν τις ἐπαινεῖν παραιτήσαιτο.