Etym Genuinum alpha 207 (Αἱμύλος (α 56)· ὁ ἔμπειρος· ἔστι δαίω, τὸ μανθάνω, ἐξ οὗ τὸ δαίμων καὶ κατὰ ἀποβολὴν τοῦ δ αἵμων, οἷον (Ε 49)· αἵμονα θήρης. τούτου τὸ ὑποκοριστικὸν αἱμύλος, τὸ κτητικὸν αἱμύλιος, καὶ (α 56) αἱμυλίοις, τουτέστι κολακευτικοῖς, ἐμπείροις καὶ συνετοῖς. καὶ Ἡσίοδος (Op. 374)· αἱμύλα κωτίλλουσα); Epimerismi Homerici, alpha 241 (idem); Etym. Gudianum, alpha 47 (Αἱμύλος⸣ <α 56>· ἔμπειρος, συνετός, κολακευτικός· παρὰ τὸ δαίω, τὸ μανθάνω, ⟦δαίμων⟧, ἀποβολῇ τοῦ δ αἵμων· <Ε 49> „αἵμονα θήρης“, τουτέστιν εἰδήμονα. ὑπο⟦κορ⟧ιστικὸν τοῦ αἵμων αἱμύλος, οὗ κτητικὸν αἱμύλιος· Ἡσίοδος <Theog. 890> „αἱμυλίοισι λόγοισιν“, ὅ ἐστι κολακευτικοῖς. ‖ ἢ παρὰ τὸ δαῆναι δαίμων ⟦καὶ ἀπο⟧βολῇ τοῦ δ αἵμων· τούτου τὸ ὑποκοριστικὸν αἱμύλος, ὅ ἐστιν ἔμπειρος ... ⟦πρὸς τὴν Ἀρ⟧έθουσαν κρήνην ἐν Ἰθάκῃ καὶ ἐν Σικελίᾳ.); Etym. Symeonis, vol. 1, p. 146 ((146) αἱμύλος (α 56)· ἔμπειρος, συνετός, κολακευτικός. ἔστι δαίω αἵμων (Ε 49)· αἵμονα θήρης. τούτου τὸ ὑποκοριστικὸν αἱμύλος καὶ τὸ κτητικὸν αἱμύλιος, καὶ (α 56) αἱμυλίοις, τουτέστι καὶ συνετοῖς, ὥσπερ Ἡσίοδος ἐν Ἔργοις καὶ Ἡμέραις (immo Th. 888–893)· ἀλλ’ ὅτε δή ῥ’ ἔμελλε θεὰν γλαυκῶπιν Ἀθηνᾶν τέξεσθαι, τότ’ ἔπειτα λόγοις φρένας ἐξαπατήσας αἱμυλίοισι λόγοισιν ἑὴν ἐσκάτθετο νηδύν, Γαίης φραδμοσύνῃσι καὶ Οὐρανοῦ ἀστερόεντος· τὼ γάρ οἱ φρασάτην, ἵνα μὴ βασιληΐδα τιμὴν ἄλλος ἔχοι Διὸς ἀντὶ θεῶν ἀειγενετάων· «τὼ γάρ οἱ» <ὁ> Οὐρανὸς καὶ ἡ Γῆ αὐτῷ <εἶπον> καταπιεῖν αὐτήν, ἵνα μὴ ὁ γεννώμενος ἐξ αὐτῆς ἐπικρατέστερος γένηται· εἰκὸς γὰρ ἦν <αὐτὴν> τῇ μητρὶ ῥέπουσαν στασιάσαι.); Ps.-Zonaras, alpha, p. 69 (Αἱμύλος. ὁ ἀπατεών. [παρὰ τὸ δαίω, τὸ μανθάνω, δαίμων, ἀποβολῇ τοῦ δ, αἵμων.] *Αἵμονα θήρης. εἰδήμονα.* ὑποκοριστικὸν ἐκ τοῦ αἵμων αἱμύλος, οὗ τὸ κτητικὸν αἱμύλιος.);Scholion Sophocles 388b (αἱμύλος ὁ ἀπατεὼν καὶ ἔμπειρος. ἔστι δαίω τὸ μανθάνω, ἐξ οὗ τὸ δαίμων καὶ κατὰ ἀποβολὴν τοῦ δ αἵμων, ὡς τὸ (Hom. Ε 49)· αἵμονα θήρης. τούτου τὸ ὑποκοριστικὸν αἱμύλος καὶ τὸ κτητικὸν αἱμύλιος.) ; Lexicon αἱμωδεῖν quod vocatur seu verius Ἐτυμολογίαι διάφοροι, alpha 112 (αἱμύλος (Procop. De bell. 1, 25, 2): ἔ<μ>πειρος, συνετός, κολακευτικός· παρὰ τὸ δαίω, τὸ μανθάνω, δαίμων καὶ αἵμων, <αἵμονα θήρης (Ε 49), τουτέστιν εἰδήμονα. ὑποκοριστικὸν τοῦ αἵμων> αἱμύλος, οὗ κτητικὸν αἱμύλιος· Ἡσίοδος· αἱμυλίοισι λόγοισι (Th. 890), ὅ ἐστι κολακευτικοῖς.).