Theognostus, Canones sive De orthographia 346 (Τὰ διὰ τοῦ υμος προπαροξύτονα διὰ τοῦ υ ψιλοῦ γράφονται· Ἔλυμος· ἤδυμος· νήδυμος ἔτυμος ὁ ἀληθὴς, καὶ ἐν πλεονασμῷ τῆς τη συλλαβῆς ἐτήτυμος); Choeroboscus, De spiritibus (excerpta), p. 197 (Τὸ Ε πρὸ τοῦ Τ ψιλοῦται. ἔτος. Ἐτεὸν, τὸ ἀληθές. ἔτυμον, καὶ ἐτήτυμον, τὸ αὐτό [probable implicit etymology]); Epimerismi homerici ordine alphabetico traditi, alpha 317 (ἀλκή δὲ ἡ μάχη, καὶ ἀλκάζειν τὸ μάχεσθαι. κατὰ διπλασιασμὸν ἡ λέξις, ἀλκομένης γὰρ καὶ Ἀλαλκομενηΐς, ὡς ἀτηρός ἀταρτηρός, ἔτυμος ἐτήτυμος καὶ <ἄταλλε> ἀτίταλλε); Etym. Gudianum Additamenta, epsilon, p. 440 (κατηβελέτ⟦ης· ὁ⟧ τοξότης· παρὰ τὸ ἑκάς καὶ τὸ βέλος ἑκαβελέτης καὶ τοῦ τη πλεονάσαντος ἑκ⟦ατηβελέτης, ὡς ἔτυμ⟧ον ἐτήτυμον); Gregorius Pardus, De dialectis, chap. 4, l. 423–425 (Ἐπέκτασις δέ, ἡ καὶ Παρέκτασις, πλεονασμὸς μιᾶς συλλαβῆς κατὰ τὸ μέσον. οἷον ἀδελφὸς ἀδελφεός, κενὸς κενεός, ἔτυμος ἐτήτυμος); Eustathius, Comm. Od., vol. 1, p. 45 (Ὅτι τὸ ἐτήτυμον ὤφειλε μὲν ὡς ἀναδιπλασιασμὸς τοῦ ἔτυμος, συστέλλειν τὴν προπαραλήγουσαν); Etym. Magnum, Kallierges, p. 320 (Παρὰ τὸ ἑκὰς καὶ τὸ βέλος γίνεται ἑκαβελέτης· καὶ πλεονασμῷ τῆς ΤΗ συλλαβῆς, ἑκατηβελέτης, ὡς ἔτυμον, ἐτήτυμον); ibid., p. 387 (Ἐτήτυμος: Ὁ ἀληθής· καὶ ἐτήτυμον, τὸ ἀληθές. Ἐκ τοῦ ἔτυμος, ὁ ἀληθὴς, πλεονασμῷ τῆς ΤΗ συλλαβῆς); ibid., p.388 (Ἔτυμος: Ὁ ἀληθής· καὶ τὸ οὐδέτερον ἐν ἐπιρρηματικῇ συντάξει ἔφη Ὅμηρος· οἷον, ‘Ἀλλ’ ἔτυμόν τοι ἦλθ’ Ὀδυσεύς’. Παρὰ τὸ ἐτὸς, ὁ ἀληθὴς, (ὃ λέγεται καὶ ἐτὴ θηλυκῶς,) γίνεται, ὡς ἔλος ἔλυμος, τὸ σπέρμα τὸ ἐν ἕλεσι χαῖρον καὶ ὕδασιν. Τοῦτο κατὰ πλεονασμὸν γίνεται ἐτήτυμος); Etym. Symeonis, vol. 1, p. 250 (ὅθεν <ἀλκομένη> ἀλαλκομένη καὶ Ἀλαλκομενηΐς ἐν διπλασιασμῷ, ὡς ἀτηρός ἀταρτηρός, ἔτυμος ἐτήτυμος, ἀτάλλειν καὶ ἀτιτάλλειν); ibid., epsilon 880 (Ἐτήτυμος· ἐκ τοῦ ἔτυμος, καὶ πλεονασμῷ τῆς τη συλλαβῆς καὶ ἐτήτυμον); Ps.-Zonaras, Lexicon, epsilon, p. 890 (Ἔτυμος. ὁ ἀληθής. παρὰ τὸ ἐτὸς, ὃ σημαίνει τὸν ἀληθῆ, γίνεται ἔτυμος. [ὡς ἔλος, ἐλυμὸς, τὸ σπέρμα τὸ ἐν ἔλεσι χαῖρον.] †καὶ πλεονασμῷ ἐτεήτυμος καὶ ἐτήτυμος.†); ibid., p. 651 ([παρὰ τὸ ἑκὰς καὶ τὸ βέλος γίνεται ἑκαβελέτης, καὶ πλεονασμῷ τῆς τη ἑκατηβελέτης, ὡς ἔτυμος ἐτήτυμος. ὁ ἕκαθεν βάλλων τοξότης.]); Schol. in Oppianum, Hal. 1.104 (ἐτήτυμον τὸ ἀληθὲς ἐκ τοῦ ἔτυμος καὶ πλεονασμῷ τοῦ τ καὶ η ἐτήτυμον.. Ὥσπερ ἀπὸ τοῦ τίθημι θετὸς, καὶ ἐκ τοῦ δίδωμι δοτὸς, οὕτω καὶ ἀπὸ τοῦ εἰμὶ ἐτὸς, ὁ ὢν ἀληθῶς· πάλιν ἀπὸ τοῦ ἕλος ἕλυμος, οὕτως καὶ ἀπὸ τοῦ ἐτὸς ἔτυμος καὶ κατ’ ἀναδιπλασιασμὸν ἐτήτυμος, ὥσπερ ἄτηρος, ἀτάρτηρος, ἔλυμος δὲ βοτάνη ἡ ἐν ἕλει φυομένη); Moschopoulos, Scholia in Hesiodi Opera et dies 9 (ἐτήτυμα, ἤγουν ἀληθῆ, ἀπὸ τοῦ ἔτυμα κατὰ πλεονασμὸν τῆς «τη» συλλαβῆς); Moschopoulos, Epitome grammaticae novae, p. 28 (Ἐπέκτασις ἐστὶ πλεονασμὸς συλλαβῆς ἐντὸς τῆς πρώτης καὶ τελευταίας συλλαβῆς· ἢ φωνήεντα ποιοῦντα συλλαβήν· καὶ συλλαβῆς μέν, ὡς ἔτυμον, ἐτήτυμον· φωνήεντος δέ, ὡς γέννα, γέεννα)