A Schol. Il. 13.82a (χάρμῃ γηθόσυνοι: χαίροντες τῇ μάχῃ. ἔστι δὲ ὅτε δηλοῖ ἡ λέξις καὶ τὸ χαίρειν τῇ εἰς μάχην παραθήξει, παρὰ τὸ χαράσσειν· τὴν γὰρ χαράν, ὥς φησιν †ἀριστείδης†, οὐδετέρως ἀεὶ λέγει χάρμα); T Schol. Il. 1.82c1 (ἄλλως· χάρμῃ τῇ μάχῃ· τὴν γὰρ χαρὰν χάρμα φησίν. καὶ οὐκ ἂν ἐπήγαγε γηθόσυνοι, εἰ τὴν χαρὰν ἐδήλου); b Schol. Il. 13,82c2|b2 (χάρμῃ τῇ μάχῃ· ἡ γὰρ χαρὰ χάρμα καλεῖται. | νῦν δέ, ὡς Ἀρίσταρχος, τῇ εἰς τὸν πόλεμον προθυμίᾳ.); D Schol. Il. 4.222 (Χάρμης. Τοῦ πολέμου. Χάρμη γὰρ ἡ μάχη, ἤτοι κατὰ ἐναντιότητα, ἢ ἡ χαρὰν ἐμποιοῦσα τοῖς νικῶσιν); D Schol. Il. 4.509 (Χάρμης. Μάχης. κατὰ ἀντίφρασιν. οὐδεὶς γὰρ ἐν αὐτῇ χαίρει); Geneva Schol. Il. 4.509 (idem); Hesychius, Lexicon, iota 808 (ἱππιοχάρμης· ὁ ἐφ’ ἵπποις χαίρων, ἢ μαχόμενος· χάρμη γὰρ ἡ μετὰ χαρᾶς μάχη); ibid., chi 203 (χάρμη· ἡ μετὰ χαρᾶς μάχη); Etym. Gudianum, mu, p. 396 (Μνήσαντο, μνήμην ἐποιοῦντο τοῦ πολέμου καὶ τῆς χάρμης· χάρμη δὲ ἡ μάχη, ἤτοι κατὰ ἐναντιότητα, ἡ χαρὰν ἐμποιοῦσα τοῖς νικῶσι); ibid., chi, p. 562 (Χάρμη, ἡ μάχη· ἔστι δὲ ὅτε δηλοῖ ἡ λέξις, καὶ τὸ χαίρειν τῇ μάχῃ, παρὰ τὸ χαράσσω· τὴν γὰρ χαρὰν, ὡς φησὶ καὶ Ἀριστίδης· χάρμα λέγεται οὐδετέρως); Eustathius, Comm. Il., vol. 1, p. 142 (τουτέστι θανάτῳ εἰκάζεται ὑπὸ σοῦ ἡ κινδυνώδης μάχη καὶ οὐ χαίρεις ἐπ’ αὐτῇ ὡς χάρμῃ); ibid., vol. 2, p. 441 (Εἰ δὲ χαίρει ἐνταῦθα ὁ Αἴας τῇ πρὸς Ἕκτορα μάχῃ, ἔχομεν καὶ νῦν ἀφορμὴν ἐντεῦθεν ἐτυμολογεῖν τὴν χάρμην, ὅ ἐστι τὴν μάχην, ὡς τῶν ἀνδρείων χαιρόντων αὐτῇ); ibid., vol. 2, p. 465 (Ἐκ δὲ τοῦ τοιούτου χαίρειν, ὡς καὶ προεδηλώθη, καὶ ἡ χάρμη, κατὰ δέ τινας καὶ ἡ μάχη παρὰ τὸ μὴ ἄχνυσθαι. πάντως γὰρ ἐλπίδι τῆς κατὰ τὴν νίκην χαρᾶς ἡ μάχη συνίσταται); ibid., vol. 3, p. 442 (Ὅτι ἐν τῷ «χάρμῃ γηθόσυνοι, τήν σφιν θεὸς ἔμβαλε θυμῷ»—περὶ δὲ τῶν Αἰάντων ὁ λόγος οἰκεῖος ὢν ἐπὶ θαρραλέων στρατιωτῶν λέγεσθαι—ἔοικε τὸ γηθόσυνοι ἐτυμολογία τις εἶναι τῆς χάρμης. Γεγηθέναι γὰρ καὶ χαίρειν ταὐτά εἰσιν, ὥστε λέγοιτο ἂν ἡ μάχη χάρμη οὐ μόνον κατὰ ἀντίφρασιν, ἀλλὰ καὶ κυρίως, ἐπεὶ χαίρουσιν οἱ ἀνδρεῖοι ἀμυνόμενοι. διό τινες οὐδὲ τὴν μάχην αὐτὴν χάρμην φασίν, ἀλλὰ τὴν εἰς μάχην προθυμίαν. καὶ ἄλλως δέ, ἡ μάχη μετὰ θυμοῦ, ὁ δὲ θυμὸς μέλιτος γλυκίων καταλειβομένου τῷ θυμουμένῳ γίνεται. Εἴη ἂν οὖν καὶ διὰ τοῦτο ἡ μάχη χάρμη λεγομένη, τουτέστι χάρμα τι καὶ χαρὰ διὰ τὴν ῥηθεῖσαν οἷον γλυκύτητα, ὥσπερ καὶ τὸ βρῶμα βρώμη λέγεται ποιητικώτερον); ibid., vol. 3, p. 597 («μάχην ἀνὰ κυδιάνειραν, χαῖρε δὲ θυμῷ». καὶ εἴη ἂν καὶ τῷ τοιούτῳ προσώπῳ ἡ μάχη χάρμη ἀληθῶς); ibid., vol. 4, p. 173 (Τὸ δέ «χαίρεσκον ἐπὶ νησὶν ἰαύων» τὴν ἀληθῶς χάρμην καὶ αὐτὸ παρετυμολογεῖ, καθ’ ἣν δηλαδὴ χαίρουσιν οἱ πολεμοῦντες); Eustathius, Comm. Od., vol. 1, p. 410 (ἱππιοχάρμην, ἤγουν ὡς καὶ ἀλλαχοῦ ἐῤῥέθη, ἵπποις χαίροντα, ἢ ἐφ’ ἵππων ποιούμενον χάρμην, ὃ δηλοῖ τὴν μετὰ χαρᾶς μάχην); Etym. Magnum, Kallierges, p. 807 (Χάρμη: Μάχη, κατ’ εὐφημισμόν· ἢ ἐφ’ ᾗ οὐδεὶς χαίρει); Ps.-Zonaras, Lexicon, chi, p. 1843 (Χάρμη. ἡ μάχῃ. κατ’ εὐφημισμόν); Schol. Pind. O. 9, 119-133 (ἔπειτα (128) δὲ ἄλλαι δύο χάρμαι, ἤγουν χαραὶ νίκης, ἀντὶ τοῦ νῖκαι)