Eustathius, Exegesis in canonem iambicum pentecostalem 1.172 (Ἡ δὲ ῥηθεῖσα θέσπις φωνή, θεία ἑρμηνευομένη, κατὰ τὸ φερέσβιον πλεονάζει τῷ ἡμιφώνῳ καθὰ καὶ τὸ θεσπέσιον καὶ τὰ τοιαῦτα. τὸ γὰρ ἐντελὲς θέσπις ἐστί, διὰ τὸ ὑπὸ Θεοῦ ἔπεσθαι ἤγουν λέγεσθαι θεολογικώτερον· ὅμοιον δὲ καὶ ὁ θεσπέσιος λόγος· πρᾶγμα μέντοι ἄλλως θεσπέσιον, ὡς ἀπὸ Θεοῦ πεσὸν εἰς ἡμᾶς); id., Comm. Il., vol. 1, p. 463 (Θεσπεσίαν δὲ ἀοιδὴν ἔφη οὐκ ἀργῶς, ἀλλὰ οἱονεὶ λέγων, ὅτι θεοῦ δῶρον οὖσαν θεὸς αὖθις ἀφείλετο ἀπὸ τοῦ ἀλαζόνος. ἔστι δὲ νῦν θεσπεσία οὐχὶ ἡ θεόθεν πεσοῦσα, ἀλλ’ ἣν θεὸς εἴποι ἄν, τουτέστιν ᾄσοι· ταὐτὸν γάρ ποτε τὸ ἐνέπειν καὶ τὸ ἀείδειν); ibid., vol. 1, p. 493 (Θεσπέσιος δὲ πλοῦτος ἢ ὁ πολύς, ὃν θεὸς ἂν εἴποι, ἢ μᾶλλον ὁ ἐκ θεοῦ πεσὼν ἤτοι χεθείς, ὅθεν καὶ οἱ διϊπετεῖς γίνονται ποταμοί)