ἀ- + σπάω
Word
Validation
Word-form
Word-lemma
Transliteration (Word)
English translation (word)
Transliteration (Etymon)
English translation (etymon)
Century
Reference
Edition
Source
Ref.
Ed.
Quotation
Ἀσπασίως· σπῶ ἐστι τὸ ῥῆμα, οὗ παθητικὸν σπῶμαι· {καὶ} τοῦ σπῶ παράγωγον σπάζω, ὡς βῶ βάζω. τούτῳ τῷ σπάζω ἡ α ἐπίτασις ἐπῆλθε καὶ ἐποίησεν ἀσπάζω καὶ ἀσπάζομαι· τὸ ἀσπάζεσθαι γάρ ἐστι τὸ ἄγαν ἐπισπᾶσθαι. καὶ κυρίως τοῦτό ἐστι τὸ δεξιοῦσθαι ἐπισπώμενον τὴν χεῖρα· ἔνθεν παρ’ Ὁμήρῳ (β 321)· „ἦ ῥα, καὶ ἐκ χειρὸς χεῖρα σπάσεν Ἀντινόοιο“, ἐπὶ τοῦ ἀποστρεφομένου. παρὰ δὲ τὸν ἀσπάσω μέλλοντα ἀσπάσιος ὄνομα ῥηματικόν, ὡς θαυμάσω θαυμάσιος.
Translation (En)
Aspasiōs "gladly": *spō "to draw" is the verb of which the passive is spōmai; {and} from *spō is derived *spazō, as from *bō bazō "to speak". The intensive a- attached itself to this *spazō and yielded *aspazō and aspazomai, because aspazesthai is "to strongly attract". And in the literal sense, it’s greeting by reaching out your hand; hence, in Homer (β 321) "ē rha, kai ek kheiros kheira spasen Antinooio" ["He spoke, and snatched his hand from the hand of Antinous"], referring to the one that turned away [from Antinous]. From the future aspasō is made a deverbal noun aspasios "glad", as from thaumasō "I will wonder (at)" thaumasios "wonderful".
Other translation(s)
Aspasiōs « agréablement » : *spō « tirer » est le verbe dont le passif est spōmai ; {et} de spō est dérivé *spazō, comme bazō est dérivé de *bō. Le a- intensif s’est attaché à ce *spazō et a fait *aspazō et aspazomai ; car aspazesthai est le fait d’attirer fortement. et au sens propre, c’est le fait de saluer en tendant la main ; d’où chez Homère (β 321) « ē rha, kai ek kheiros kheira spasen Antinooio » [« Il dit, et retire aussitôt sa main de la main d'Antinoüs. »], en référence à celui qui s’est détourné [d’Antinoüs]. Du futur aspasō est dérivée une forme nominale déverbale aspasios « agréable », comme de thaumasō « j’admirerai » thaumasios « admirable ».
Parallels
Lexicon αἱμωδεῖν, alpha 137 (ἀσπάσιος: ὄνομα ἀρσενικόν· τὸ θηλυκὸν ἀσπασίη. λέγεται καὶ ἐπιρρηματικῶς ἀντὶ τοῦ ἀσπασίως. καὶ ῥῆμα ἀσπάζομαι καὶ ἀσπάζω, καὶ ῥηματικὸν ὄνομα ἀσπαστός καὶ οὐδέτερον ἀσπαστόν· ὁ μέλλων ἀσπάσω, ἀφ’ οὗ καὶ ἀσπάσιος. ἔστι δὲ παρασύνθετον· τὸ γὰρ ἀσπάζομαι σύνθετόν ἐστιν ἀπὸ τοῦ σπῶ ῥήματος, ἀφ’ οὗ τὸ σπῶμαι καὶ παράγωγον σπάζω, ὡς φρῶ φράζω, βῶ βάζω. καὶ προσῆλθεν ἡ α ἐπίτασις εἰς τὸ σπάζω καὶ ἐποίησε τὸ ἀσπάζω· τὸ γὰρ <ἄγαν> ἐπισπᾶσθαί ἐστι τὸ ἀσπάζεσθαι); ibid., alpha 277 (ἀσπάσιος: ὡς δ’ ὅτ’ ἂν ἀσπάσιος γῆ νηχομένοισι φανήῃ (ψ 233). τὸ θηλυκὸν ἀσπασίη, ὥστε ἀρσενικόν ἐστιν ἐνταῦθα τῷ χαρακτῆρι, ὡς ἄγριος ἄτη (cf. Τ 88)· ὀλοώτατος ὀδμή (δ 442)· ἀμβατός ἐστι πόλις (Ζ 434)· ἁλὸς πολιοῖο (Υ 229, ε 410, ι 132). {ὃ} ἀντὶ ἐπιρρήματος ὄνομα (ἀντὶ τοῦ ἀσπασίως), ὡς ἐπὶ τοῦ οὐ μὲν καλὸν ἀτέμβειν οὐδὲ δίκαιον (φ 312) καὶ μῆλ’ ἁδινὰ σφάζουσι (α 92, δ 320). ἔστι τι ῥῆμα ἀσπάζομαι καὶ ἀσπάζω καὶ ῥηματικὸν ἀσπαστός, τὸ οὐδέτερον ἀσπαστόν, ὣς Ὀδυσ{σ}ῆ’ ἀσπαστὸν ἐείσατο γαῖα καὶ ὕλη (ε 398), ὁ μέλλων ἀσπάσω. καὶ γίνεται ἡ διὰ τοῦ σιος παραγωγὴ παρὰ μέλλοντα· διὸ παρασύνθετον αὐτὸ λεκτέον, τὸ γὰρ ἀσπάζομαι σύνθετον. ἔστι γάρ τι σπῶ ῥῆμα, ἀφ’ οὗ τὸ σπῶμαι· τούτου παράγωγον σπάζω, ὡς φρῶ φράζω, βῶ βάζω· μετὰ τοῦ ἐπιτατικοῦ α ἀσπάζω καὶ ἀσπάζομαι. σημαίνει δὲ τὸ ἄγαν ἐπισπᾶσθαι· καὶ κυρίως τοῦτό ἐστι τὸ δεξιοῦσθαι ἐπισπώμενον τὴν χεῖρα καὶ ἀσπάζεσθαι· καὶ τοῦτό ἐστιν ὃ λέγει ὁ ποιητής· ἦ ῥα, καὶ ἐκ χειρὸς χεῖρα σπάσεν Ἀντινόοιο (cf. β 321)); Etym. Gudianum, alpha, p. 214 (Ἀσπάσιος· ὄνομα ἀρσενικόν· τὸ θηλυκὸν ἀσπασίη. λέγεται καὶ ἐπιρρηματικῶς ἀσπασίως. καὶ ῥῆμα ἀσπάζομαι καὶ ἀσπάζω, καὶ ῥηματικὸν ὄνομα ἀσπαστός καὶ οὐδέτερον ἀσπαστόν· ὁ μέλλων ἀσπάσω, ἀφ’ οὗ καὶ ἀσπάσιος. ἔστι δὲ παρασύνθετον· τὸ γὰρ ἀσπάζομαι σύνθετόν ἐστιν ἀπὸ τοῦ σπῶ ῥήματος, ἀφ’ οὗ τὸ σπῶμαι καὶ παράγωγον σπάζω, ὡς φρῶ φράζω, βῶ βάζω. καὶ προσῆλθεν ἡ α ἐπίτασις εἰς τὸ σπάζω, καὶ ἐποίησε τὸ ἀσπάζω· τὸ γὰρ <ἄγαν> ἐπισπᾶσθαί ἐστι τὸ ἀσπάζεσθαι. ἡ διὰ τοῦ ιος παραγωγὴ ἀπὸ μέλλοντος τρίτην ἀπὸ τέλους ἔχει τὴν ὀξείαν, ὀρθώσω Ὀρθώσιος, αἰνήσω Αἰνήσιος, κτήσω κτήσιος, ἄξω ἄξιος, ἄρω, τὸ ἁρμόζω, ἄρσω ἄρσιος, ὁ ἁρμοζόμενος, καὶ ἀνάρσιος, ὁ μὴ ἁρμοζόμενος, ἀρκέσω Ἀρκέσιος καὶ μετὰ τοῦ ι Ἀρκείσιος, ἅζω ἅσω ἅσιος καὶ κατὰ ἀντίθεσιν ὅσιος, καὶ θαυμάσω θαυμάσιος· οὕτως οὖν καὶ ἀσπάζω <ἀσπάσω> ἀσπάσιος.); ibid., alpha, p. 214 (Ἀσπάζομαι· παρὰ τὸ σπῶ σπάζω καὶ ἀσπάζω· παρὰ τὸ ἄγαν ἐπισπᾶσθαι. κυρίως δὲ ἐπὶ τῶν χειρῶν); Etym. Magnum, Kallierges, p. 156 (τὸ γὰρ ἀσπάζομαι σύνθετόν ἐστιν, ἀπὸ τοῦ σπῶ ῥήματος· ἀφ’ οὗ τὸ σπῶμαι· καὶ παράγωγον σπάζω. Καὶ προσῆλθεν ἡ α ἐπίτασις, καὶ ἐποίησε τὸ ἀσπάζω. Τὸ γὰρ ἐπισπᾶσθαι ἔστι τὸ ἀσπάζεσθαι. Ἀρσενικὸν, ἀσπάσιος· τὸ θηλυκὸν, ἀσπασίη. Λέγεται καὶ ἐπιρρηματικῶς, ἀντὶ τοῦ ἀσπασίως)
Comment
Compositional etymology, as for many words with initial a-. The a- is assumed to be the intensive prefix. In agreement with Philoxenus' theory, the nominal form -σπασιος is derived from a future form, which provides the [s]. The present form σπάζω does not exist but is necessary to explain ἀσπάζομαι. The verb is etymologized by reference to the visible gesture: "to greet" is "to extend" the hand, hence the notion of "to draw".